مانتویی زربافت که دست آخر هم معلوم نشد چه کسی آن را خریده و به خانه برده است. حرف‌ها و حدیث‌ها درباره این مانتو بالا گرفت تا جایی که اخباری درباره این مانتو در خبرگزاری‌ها و جراید نامدار و معتبر دیده شد. این درحالی بود که در هیچ‌کدام از این اخبار نامی از طراح این مانتو برده نشد و دست آخر هم صحت و سقم هیچ‌کدام از آن حرف‌ها معلوم نشد.

به گزارش خبرگزاری هنر آنلاین، مهلا زمانی طراح این اثر دراین باره گفت: اواسط سال گذشته بود که از طرف یک شرکت خارجی پیشنهادی مبنی بر برگزاری یک نمایشگاه مانتو در شمال تهران دریافت کردم. از آنجایی که کارهای من تعداد ندارد و به صورت اورجینال ارائه می‌شود این شرکت این پیشنهاد را به من داد.

وی ادامه داد: من هم با توجه به اینکه از آرشیو خود اطمینان داشتم و می‌دانستم این شرکت خارجی در پی چه سبک کارهایی است این پیشنهاد را قبول کردم و به فراهم کردن مقدمات کار مشغول شدم. دست آخر این نمایشگاه در تاریخ 11 تا 18 اسفند ماه سال گذشته و در برج دوقلوی فرمانیه برگزار شد.

وی افزود: در این نمایشگاه انواع و اقسام مانتوهایم را به نمایش گذاشتم و در این مدت هم از استقبال مخاطبان راضی بودم تا اینکه داستان آن مانتو خبرساز پیش کشیده شد. روزی یک خانم فرانسوی که از قضا همسر یک شیخ عرب هم بود برای دیدن نمایشگاه به برج دوقلوی فرمانیه آمد و پس از بازدید از کل آثار این مانتو را پسندید. پسندیدن همانا و هر روز با کارشناسان برای دیدن این مانتو آمدن همان. در نهایت این مانتو به این خانم فرانسوی فروخته شد و این شیخ عرب مبلغ 18 میلیون تومان را خرج سلیقه همسرش کرد.

طراح این مانتو به جنس و متریال به کار برده شده در این اثر اشاره کرد و ادامه داد: در جاهایی شنیده شد که این مانتو زربافت است و تار و پود آن طلا است. در حالی که اصلا چنین چیزی صحت ندارد و چیزی که باعث شده این مانتو اینقدر ارزشمند باشد وجود پارچه‌های عتیقه و قدیمی ایرانی در آن است. من برای طراحی و دوخت این لباس از هزار تکه پارچه قدیمی ایرانی استفاده کرده‌ام.

این هنرمند در پایان درباره کاربرد این اثر گفت: کسی که این کار را خریداری کرده یک زن معمولی نیست و این مانتو را برای کاربرد اجتماعی نخریده. او همسر یک شیخ عرب است که با توجه به اسلامی بودن اثر ممکن است بخواهد در مهمانی‌ها و مجالس شبانه آن را استفاده کند و ممکن است بخواهد به عنوان یک میراث فرهنگی آن را حفظ کند و برای فرزندان خود به یادگار بگذارد. شاید هم با توجه به عتیقه بودنش بخواهد آن را در موزه نگهداری کند تا همه بتوانند آن را ببینند.